Dag 13:

Beste allemaal,

We hebben besloten dat het beter is als Brieneke hier in Puth al gelijk de bus op stapt. Echt jammer, maar lopen is natuurlijk niet meer zo leuk als je vijf blaren hebt... Ikzelf heb ook een blaar sinds dag 2, maar die voel ik gelukkig niet als er een blarenpleister op zit.
We hebben nog een spelletje gedaan en daarna de tent afgebroken in de motregen. Het drooghouden van spullen gaat tot nu toe trouwens heel goed. Alleen de buitenkant van de tent is nat. Het regent gelukkig ook niet echt hard.
Ik loop met Brieneke mee naar de bus om haar uit te zwaaien. Echt jammer dat het zo is gelopen;) Ik heb eerlijk gezegd niet zo heel veel zin om in m’n eentje kilometers door de regen te lopen, dus ik ga je echt missen!
De route is mooi, maar ik kan er niet zoveel van genieten als ik eigenlijk zou willen. Voor het eerst ben ik echt moe. Ik neem extra veel pauzes en kan de verleiding niet weerstaan om m’n hooft soms even te laten hangen. Misschien komt het doordat ik gister zo ver ging of door de regen of doordat ik alleen ben.
Ik kom vandaag veel mensen tegen die het Pieterpad lopen (met het pieterpadboekje in de hand). Er is ook iemand die achter me aan loopt. Ik wil niet dat hij me inhaalt, dus ik ga iets harder lopen. Op een gegeven moment besluit ik gewoon een pauze te nemen, dan is het minder erg als hij me inhaalt. We praten over de omgeving. Het paadje waar we over lopen is prachtig. De bodem is van klei met geulen erin. Het als alsof je over de bodem van een drooggevallen, keine, wilde rivier loopt. Het is heuvelig en het bos is aan weerszijden van het pad heel dicht. Er groeit veel dikke klimop op de bomen en het is vochtig door de regen. Het heeft veel weg van een tropisch regenwoud! Met een beetje verbeeldingskracht kan je zelfs apen horen. Sommige vogels maken echt vreemde geluiden hier.
Ik zie ook megaslakken onderweg. Ik lijk wel een beetje op een megaslak. Ik beweeg me traag voort en heb mijn huisje op mijn rug. De rugzak is ook nog eens mega.
Nadat ik tegen de wind en de regen in door het open veld heb gelopen, kom ik in een klein mooi dorpje de man die me had ingehaald weer tegen. Hij is aan het lunchen. Hij kon geen bankje vinden en ging toen maar op een richteltje zitten. Ik loop de hoek om en ga zitten lunchen op het bankje daar. Na een tijdje komt de man langs. We praten over het weer en hij zegt tot straks. Even later kom ik hem inderdaad weer tegen. Hij zit op een bankje verstopt in een heg met z’n regenponcho aan en zijn knieën opgetrokken, zodat zijn benen ook onder de poncho passen. Tijdens mijn lunch was het iets harder gaan regenen. Ik had het nauwelijks gemerkt, maar hij was gaan schuilen. Hij baalde er van dat er geen café in het dorpje was waar hij heen kon gaan. Opeens vond ik het helemaal niet meer erg dat deze man me had ingehaald. Hij was mager, een beetje van suiker en zijn rugzak was minstens 10 keer zo klein als die van mij. Hij zei weer tot straks, maar ik wist dat ik hem niet meer tegen zou komen. De regen zou namelijk nog wel een tijdje aanhouden en het leek er niet op dat hij dan nog een stap zou verzetten.
Ik kwam bij een heel smal paadje. Ik paste er bijna niet doorheen met mijn megarugzak. Een enkele keer bleef ik met mijn tas aan een tak hangen waardoor ik de volle lading kreeg...
Ik haalde twee oudere mensen met parapluutjes in. Ze vormden een erehaag voor me door aan weerszijden van het pad te gaan staan. Door mensen in te halen, kreeg ik weer meer kracht en zin om door te gaan.
Op een gegeven moment kwam het zo uit dat ik samen liep met drie oude mannen. We moesten dezelfde kant op. Ze maakten stomme grapjes zoals: vroeger liepen we 30 km en dronken daarna 2 biertjes, nu lopen we 2 km en drinken we 30 bier. Bij het eerste het beste bankje stopte ik om pauze te nemen (om van ze af te zijn). Oké het was ook weer niet zo erg, ze waren best aardig.
Toen ik op dat bankje zat, hoorde ik een vrouw al van verre aankomen. Met haar hoge stem was ze voortdurend tegen haar 2 grote, slome honden aan het praten. Ze moesten niet van het pad af en niet in de vijver springen en ze moesten niet.. enzovoort. Dicht bij het bankje waar ik op zat hing er een tak over het pad. De vrouw liep ertegenaan met het topje van haar hooft, waardoor haar pruik afviel. Ik kon m’n lach bijna niet inhouden. Toen ze de hoek om was, barstte ik los. Misschien had ze het kunnen horen, maar gelukkig was ze daarvoor veel te druk met haar honden.
Ik had nog 2 uur om ongeveer 5 km af te leggen. Ik had om half 6 met mijn familie bij het hotel afgesproken. Ik ben extra langzaam gaan lopen en nam nog meer pauzes. Ik heb zelfs nog het verslag van dag 12 geschreven. Ik las de lieve reacties bij dag 11 waardoor ik ook weer meer energie kreeg om door te gaan. Het laatste deel liep langs de rivier de Geul met een stijle mergelrotswand er langs. Echt mooi!
Uiteindelijk kwam ik bijna een half uur te vroeg aan. Ik heb me sinds minstens een jaar voor het eerst weer eens verveeld.
Ik was dan ook echt blij toen ik ònze auto aan zag komen rijden. Wessel, papa en mama hadden me gemist en ik hun stiekem toch ook wel een beetje. Ook al merkte ik dat pas echt toen we weer samen waren en samen konden praten en lachen over wat we allemaal hadden beleefd de afgelopen weken.
Ik hoefde geen tent op te zetten, niet te koken en niet af te wassen. En toch stond er heerlijke pasta op tafel en kon ik lekker slapen in een droog bed. Geweldig!!

Groetjes,
Merel