Dag 16:

Hallo allemaal,

Vandaag zou hoe dan ook een spannende dag worden. Op een site hadden we gelezen dat mensen hun tuin beschikbaar stelden als overnachtingsplaats voor wandelaars van de GR5. De site was voor het laatst in 2017 ge-update. De kans dat ze waren verhuisd of gestopt is niet zo klein. Bovendien stond er op de site dat ze plek hadden voor enkele tenten. Het zou dus ook nog eens vol kunnen zijn. Natuurlijk hebben we ze geprobeerd te bereiken, maar zonder succes. Verder is er geen enkele camping op de route en in de buurt. Als het niet lukt dan moeten we vandaag ongeveer 30 km lopen naar de volgende camping.
We zijn vroeg opgestaan en weggegaan om nog een beetje op tijd te kunnen komen als blijkt dat we naar de super verre camping moeten. Het eerste stuk is gaat door een bosje langs de rivier, een dorpje en over een plattelandsweggetje rechtdoor naar de Belgische grens. Het eerste wat we van België zien zijn de schoorstenen van fabrieken en een elektriciteitscentrale. Ietsjes anders dan we hadden verwacht. Na nog een tijdje saai rechtdoor komen we bij het dorp waar we de route, de GR5, kunnen oppakken. Het eerste Belgische dorp, Visé is druk met verkeer en best wel lelijk. In de supermarkt moet je je eigen brood snijden. Dat is wel grappig.
De route gaat over de Belgische heuvels, maar eigenlijk zou ik het eerder omschrijven als platteland. We lopen op kleine weggetjes door de velden. Leuk, als het niet zo ontzettend warm was geweest. We zweten ons te pletter en op een gegeven moment wordt het ook wel een beetje saai en eentonig.
Mijn mobiele data doet het in eerste instantie niet in België, dus ik kan niet goed checken of we goed lopen. Gelukkig is de route zeer goed aangegeven, dus we volgen gewoon de bordjes en dan komt het goed dachten we...
Als we na een tijd nog steeds het dorpje waar we misschien bij mensen in de tuin mogen staan hebben bereikt, worden we een beetje wanhopig. Het lukt om de mobiele data op gang te krijgen en het blijkt dat we al een hele tijd precies de verkeerde kant op aan het lopen zijn. Het moment dat ik dit besef is het ergste moment van de reis tot nu toe. We bellen papa en besluiten om alsnog via de snelste route naar die mensen met hun tuin te gaan. We moeten dus nog 7 km in de genadeloze hitte langs een grote weg lopen. Het enige wat het draagbaar maakt, is dat er soms een wolkje voor de zon schuift. We hopen met heel ons hart dat we inderdaad bij die lieve mensen in de tuin mogen overnachten, anders is het allemaal voor niets. Als het namelijk niet kan, haalt papa ons op om ons naar de volgende camping te brengen, want die gaan we lopend sowieso niet meer halen... Dat zou wel een afgang zijn.
Als we op de goede plek aankomen, is het niet gelijk duidelijk bij welk huis we precies moeten zijn. Het adres dat we hadden opgezocht zien we namelijk niet terug. Er is wel een huis met een brievenbus waarop een GR5 sticker zit. Op hoop van zegen lopen we naar de deur. Er zit een sticker op met dat je je tent in de tuin mag opzetten ook als ze niet thuis zijn. We waren zo ontzettend blij toen we dat zagen!! We belden aan en een vriendelijke vrouw die een beetje Engels en een beetje Nederlands kon deed open. Ze wees ons de tuin en het toilet en de douche. Ze haalde water met ijsblokjes. Ik heb nog nooit zoiets lekkers gedronken. Het is een geweldige plek en we zijn zo blij dat we er mochten slapen! We hebben lekker gegeten en de douche daarna was nog lekkerder. Deze toch wel ergste dag tot nu toe, had een heel gelukkig staartje gekregen. Om de dag nog beter te maken hebben we lekker een komische film met chips in de tent gekeken. Dat hadden we wel verdiend.

Groetjes,
Merel

Ps: later bleek dat 2 GR paden elkaar kruisten en dat we toen de verkeerde kant op zijn gegaan. Waarom zijn die symbolen dan ook allemaal hetzelfde:(